RSS Feed (xml)
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အမွတ္တရ အလြဲမ်ား (၁) ေရးျပီးသည့္ေနာက္ ရုရွားႏုိင္ငံတြင္ ပညာသင္ၾကားေနစဥ္ ေတြ႔ႀကံဳခဲ႔ရသမွ်တုိ့ကုိ မွတ္တမ္းေလးတစ္ခုအျဖစ္ အမွတ္တရသိမ္းဆည္းလုိေသာေၾကာင့္ အလြဲမ်ား (၂) ကုိ ဆက္လက္ေရးသားျဖစ္ပါသည္။ ကုိယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ အေျခခံ၍ ၀ါသနာအရ ေရးသားထားျခငး္သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စာအေရးအသား လုိအပ္ခ်က္မ်ား ၊ အေၾကာင္းအရာအခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ေ၀ဖန္ အၾကံေပးမႈမ်ားကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္...။
အေနာက္ေတာင္ တခြင္က ရြာမလုိ သူမာန္ျငိဳးလုိ႔ မုိးရိပ္ေတြဆင္လာျပီ ဆိုလွ်င္မွျဖင့္ သည္ရင္မွာ အလြမ္းတုိ႔ ပို၍ပင္တုိး လာေလေရာ့ထင့္။ ေၾသာ္ … ဘာလုိလုိနဲ႕ ေမာ္စကိုမုိးေတာင္ အျငိဳးနဲ႔ ရြာေနျပီပဲ။ သည္မုိးေတြရြာလွ်င္ျဖင့္ စိမ္းစိမ္းစုိစုိ သစ္ပင္သစ္ခက္တုိ႔ကုိ ယိမ္းခုိကာ ကႏြဲ႔ကလ်ႏွင္႔ မုိးေရစက္ေလးေတြ လွပေနလုိက္ပံုမ်ား သက္ရွိ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ အလားပင္။ ၀သႏၱပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကုိ ခံစားရင္း ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္၀န္းအစံုတြင္ အတိတ္၏ ပံုရိပ္မ်ားက ျပန္လည္အသက္၀င္ လွဳပ္ရွားလာခဲ႔သည္။ လြန္ခဲ႔သည့္ ႏွစ္အနည္းငယ္ ကၽြန္ေတာ္ မာစတာတက္ေနစဥ္ကာလ ယခုလို မိုးဖြဲဖြဲေအာက္တြင္ပင္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း အိပ္မက္အခ်ိဳ႕ မုိးေရႏွင့္အတူ အရည္ေပ်ာ္ ပ်က္စီးခဲ႔ရသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဖိနပ္.. အျဖဴေရာင္သည္ဖိနပ္မ်ားႏွင့္ မိုးေရစက္မ်ားကုိျမင္လွ်င္ ေ၀ဒနာတုိ့သည္ အသစ္တဖန္ ျပန္ျဖစ္ရသည္။ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ အၿမဲတမ္း ေကာင္းက်ိဳးမေပးေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ အလြဲမ်ားကုိသာ အျပစ္ပံုခ်ရေတာ့မည္ ထင္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မာစတာ ဒုတိယႏွစ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ရုရွားဘာသာစကား သင္တန္ုးအခ်ိန္မ်ား ျပီးဆံုးၿပီျဖစ္သျဖင့္ သက္ဆုိင္ရာ speciality အလုိက္ department မ်ားခြဲ၍ သင္ၾကားၾကရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တု့ိ၏ ဇာတ္လုိကႀ္ကီး ျဖစ္ေသာ အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းက electric traction ဌာနတြင္ တက္ေရာက္ သင္ၾကားရသည္။ စာသင္ခန္းထဲတြင္ ေက်ာင္းသား ၂၅ ေယာက္ရွိရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ့ ျမန္မာ ၂ ေယာက္မွအပ က်န္သူမ်ားမွာ ရုရွားလူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ စာသင္ခ်ိန္တြင္ ဆရာမ်ားက လက္ခ်ာေခၚရာတြင္ အလြန္ျမန္ေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္မွာ လက္ကုိေမာ္တာတပ္၍ ေရးသည့္အလား အသည္းအသန္ လုိက္ေရးေသာ္လည္း မမွီသည္ကမ်ားသျဖင့္ လက္ခ်ာ စနစ္တက်လုိက္ေရးေသာ ရုရွားသူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ စာအုပ္မ်ားကုိ ငွား၍ အားလပ္ခ်ိန္တြင္ ျပန္ကူးရေလသည္။ စာကုိ ေသခ်ာလုိက္ေရးသူမ်ား၊ သပ္ရပ္စြာ ေရးမွတ္သူမ်ားမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ မိန္းကေလးမ်ားသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ သေဘာေကာင္းသည့္ ေက်ာင္းသူေလးမ်ားထံမွ စာအုပ္မ်ားငွားကာ လက္ခ်ာအေပါက္မ်ား ျပန္ျဖည့္ရသည္က မ်ားသည္။ ဤအခ်က္သည္ပင္ ယခုဇာတ္လမ္းျဖစ္ေပၚလာရန္ အဓိကအေၾကာင္းရင္း ျဖစ္ေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတန္းမွာ electrical power ပိုင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသူဦးေရ နည္းလွသည္။ တတန္းလံုးတြင္ စုစုေပါင္း ၂၅ ေယာက္မွာမွ ေက်ာင္းသူအေရအတြက္မွာ ၆ ေယာက္သာရွိသည္။ ပထမဆံုး အတန္းတက္ရသည့္ ေန႔မွာပင္ ေမ႔မရစရာ အေၾကာင္းတစ္ခုက ၾကံဳရျပန္သည္။ အခ်ိန္စာရင္းအရ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္မွာ သတ္မွတ္အခ်ိန္ထက္ အနည္းငယ္ေစာ၍ အတန္းထဲ ၀င္ထုိင္ေနၾကပါသည္။ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕က ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနၾကေသာ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ ႏွစ္ေယာက္သား ခပ္တည္တည္ပင္ ထိုင္ေနၾကသည္။ ဆရာ၀င္လာ၍ အတန္းတက္သူမ်ား အမည္စာရင္းေခၚရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အမည္ မပါေပ။
သူငယ္ခ်င္းက “ငါတုိ႔နာမည္လဲ မပါဘူးကြ။ တခုခုေတာ့ လြဲေနျပီထင္တယ္” ။ “ေအးဟ.. ငါတုိ႔ ဒီအတန္းမွာ တက္ရမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ အခ်ိန္စာရင္းမွာ ေသခ်ာ ၾကည့္လာတာကြာ။ မွားစရာေတာ့ မရွိပါဘူး။” ကၽြန္ေတာ္လည္း အားေပးစကား သာေျပာရသည္ ဒီႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလွ်င္ လြဲတတ္လြန္း၍ စိတ္ထဲကေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔ပင္။ အတန္းေခၚခ်ိန္မ်ား ေရးမွတ္ျပီး၍ ဆရာမွ စာစသင္ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ မၾကာခဏ လွမ္း၍ ၾကည့္သည္ကုိ သတိထားမိသည္။ အတန္ၾကာေသာ္ ဆရာက မေနႏိုင္ေတာ့၍ထင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို လွမ္းေမးေလေတာ့သည္။ “ခင္ဗ်ားတုိ႔က အတန္းမွားလာၾကတာလား မသိဘူး” တဲ႔။ ေနာင္မွသိရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဤဌာနသုိ႔ ေျပာင္းလာျခင္းကုိ ဌာနမွဴးမွ ဆရာမ်ားကုိ အသိေပးမထားမိ၍ အတန္းေခၚခ်ိန္စာရင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အမည္ မပါရျခင္း ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ စာသင္ႏွစ္၏ အစကား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား က်ီစားေလၿပီ။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ရက္အတန္ၾကာေသာ္ ဌာနအသစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနသားက်စျပဳၿပီ ျဖစ္သည္။ အတန္းထဲမွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္လာၾကျပီး မၾကာခဏလည္း ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း အင္တာဗ်ဴးခံရသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အင္မတန္ခန္႔ျငားလွေသာ ဥပဓိရုပ္ကုိၾကည့္ကာ ျမန္မာႏိုင္ငံဆုိတာ အိႏၵိယႏွင္႔တူတူပဲဟု ထင္မွတ္၍ ကုလားလုိတတ္သလား လာေမးသူမ်ားလည္း မနည္းေပ။ အမွတ္မွားမည္စုိး၍ ေျမပံုႏွင့္တကြ မနည္း ရွင္းျပရေသးသည္။ ဆရာစာသင္စဥ္ လုိက္မမီေသာ စာမ်ားကူးရန္ အတန္းထဲမွ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ထံ ေန႔စဥ္ ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္ ဒုိင္ခံငွားကာ စကန္နာႏွင့္ ဖတ္ထားရသည္။ တစ္ပတ္စာသင္သမွ် စာမ်ားထဲမွ လိုက္ေရး၍ မမွီခဲ႔သည္မ်ားကုိ စေန တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ မိမိတုိ႔ လက္ခ်ာစာအုပ္မ်ားထဲ ျပန္ကူးျဖည့္ရသည္။ ျပီးမွ နားလည္ေအာင္ ျပန္ဖတ္ရသည္။ မာစတာေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ အေတာ္ပင္ ရုန္းကန္ ၾကိဳးစားခဲ႔ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမွာကား သူ႔ မဒီ၏ အထင္လြဲမွား မုန္းမာန္ပြားမည္ကုိ အေတာ္ပင္ စိုးရိမ္ဟန္တူသည္။ မိန္းကေလးမ်ားထံမွ စာအုပ္ငွားျခင္းအမႈမွာ သူႏွင့္မဆုိင္သည့္အလား ေအးေဆးလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္သာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ စာအုပ္ငွားျခင္း ၊ ျပန္ေပးျခင္းအမႈတုိ႔ကုိ ျပဳဖန္မ်ားေသာ္ စာအုပ္ပိုင္ရွင္ ေကာင္မေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း အေတာ္ပင္ရင္းႏွီး ခင္မင္လာၾကသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ျပႆနာတစ္ခုကား ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကုိ ရုရွားသံႏွင္႔ မပီမသေခၚျခင္းပင္။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေအာင္မ်ိဳး ကိုုပီသေအာင္ မေခၚႏိုင္ေသာအခါ အူျမဴး ဟုၾကားရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ “ငါ႔ရုပ္က အေတာ္ေလးကုိ စပ္ၿဖီးၿဖီး ေပ်ာ္ျမဴးသည့္ပံု ျဖစ္ေနေရာ႔သလား” ဟုပင္ ေတြးမိေလသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ နာမည္ကုိ ပီသေအာင္ အေတာ္ သင္ေပးရသည္။
စာသင္ႏွစ္ကုန္ကာနီး စာေမးပြဲမ်ားေျဖဆုိေနစဥ္ ထုိ သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားသည့္တစ္ရက္ ေမာ္စကုိတပတ္ ေလွ်ာက္လည္ၾကရေအာင္ဟု ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း နကုိကမွ အားနာတတ္သူ ျဖစ္၇ာ “အင္း.. ဒါဆုိ ငါတုိ႔ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးဘာသာ ေျဖၿပီးရင္ သြားၾကတာေပါ႔” ဟု ျပန္ေျပာလုိက္သည္။ စာေမးပြဲၿပီးသည့္ေန႔တြင္ သူမက “ငါတုိ႔ မနက္ျဖန္ သြားၾကမလား” ဟုေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း “အင္း..ေကာင္းသားပဲ.. မနက္ျဖန္ မနက္ပိုင္းသြားၾကတာေပါ့ ။ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္မွာဆုံၾကမလဲ” ။ “နင္တုိ႔ အေဆာင္နားက မီထရုိ အ၀င္ေပါက္မွာ ၁၀နာရီေစာင့္ေန။ ငါလာခဲ႔မယ္” သူမက ျပန္ေျဖသည္။ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ မနက္ျဖန္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးက အျပင္သြားဖုိ့ေခၚသျဖင့္ သြားရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပရာ ေက်းဇူးရွင္မ်ားက အခၽြန္ႏွင့္မ ေလေတာ့သည္။ “မင္းကုိ ေကာင္မေလးက သံေယာဇဥ္ ေတာ္ေတာ္ ရွိတယ္ထင္တယ္။ တျခားလူေတြကုိမေခၚဘဲ မင္းကုိပဲ ေခၚတာဆုိေတာ့ တခုခုပဲ” စသျဖင့္ အဆင္းဘီးတပ္ေပး ၾကေလသည္။
ေနာက္ေန႔မနက္ ၉ နာရီခန္႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႀကီးစြာေသာ၀ီရိယျဖင့္ မီထရိုအေဆာက္အဦး အ၀င္ေပါက္အနီးရွိ ပန္းဆုိင္တြင္ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္၀ယ္ကာ ပန္းစည္းေလးႏွင့္ ေစာင့္ေနမိသည္။ ရုရွားႏုိင္ငံတြင္ မိန္းကေလးမ်ားကုိ ပန္းလက္ေဆာင္ေပးရာတြင္ အေရအတြက္အလုိက္ အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္သည့္ အေလ႔အထ တစ္ခုရွိသည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ကုိယ့္ခ်စ္သူမိန္းကေလးကုိ ပန္းလက္ေဆာင္ေပးရာတြင္ တစ္ပြင့္တည္းေသာ ပန္းကိုေပးေလ႔ရွိျပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၊ ဆရာမမ်ားကိုေတာ့ ၃ ပြင့္ ၊ ၅ ပြင့္ စသည္ျဖင့္ မ ဂဏန္း အစဥ္လုိက္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေရအတြက္မ်ားမ်ားတုိးကာ ပန္းစည္းလက္ေဆာင္ ေပးေလ႔ရွိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တည္းဟူေသာ အူေၾကာင္ၾကား ငနဲမွာကား ၎အေရအတြက္ အဓိပၸါယ္မ်ားကုိ မသိပါ။ ႏွင္းဆီပန္းမွာ ေစ်းႀကီးလြန္းလွသျဖင့္ အေရအတြက္နည္းေအာင္ စဥ္းစားကာ တစ္ပြင့္ထဲ ေပးျခင္းပင္တည္း။ သူမကေတာ့ မည္သုိ႔မည္ပံု ထင္မွတ္ေလမည္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထုိႏွင္းဆီပန္းေလးကုိင္ကာ မီထရုိအေပါက္၀၌ ကုိရီးယားဇာတ္ကားမ်ားမွ မင္းသားအလား ဂုိက္ေပးၾကမ္းကာ သူမအလာကုိ ရပ္ေစာင့္ေနခဲ႔သည္။
၁၀နာရီထုိးကာနီးတြင္ သူမ ေရာက္လာပါသည္။ “ေစာင့္ေနရတာ ၾကာျပီလား။” … ကၽြန္ေတာ္လည္း “မၾကာေသးပါဘူး.. ေရာ႔.. ဒါ နင့္အတြက္လက္ေဆာင္” ဟုဆုိကာ ပန္းစည္းေလးကုိ ေပးလုိက္ပါသည္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာတြင္ အ႕ံၾသ၀မ္းသာမႈအျပင္ အျခား အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ခံစားမႈ အရိပ္အေယာင္မ်ား ျဖတ္ေျပးသြားသည္။ “ေက်းဇူးပဲေနာ္”… တုိးညင္းစြာ လြင့္ပ်ံ႕လာေသာ အသံကား ခ်ိဳသာလွသည္။ သူမ ပန္းစည္းေလးကုိ ျမတ္ႏိုးစြာ နမ္းရွိဳက္သည့္အခုိက္ ရင္၀ယ္လွိဳက္ေမာ ပီတိေဇာအဟုန္တုိ႔ လႊမ္းျခံဳေလေတာ့သည္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အား ပန္းလက္ေဆာင္ ေပးဖူးျခင္းပင္။
“ငါတုိ႔ ဘယ္ကုိစသြားၾကမလဲ” …ကၽြန္ေတာ္ကပင္ တိတ္ဆိတ္မႈကုိ ျဖိဳခြင္းကာ စတင္ေမးလုိက္သည္။ သူမက “တိရစၦာန္ရံုကုိ အရင္သြားတာေပါ့” တဲ႔။ ေအာ္.. ကဗ်ာမဆန္လုိက္ေလျခင္း။ အမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ မေတြ႔တာ ၾကာျပီထင္ပါရဲ႔.. စိတ္ထဲက ႀကိတ္ေတြးမိရင္း.. “အင္း.. သြားၾကတာေပါ႔ဟာ..” ဟု ဆုိကာ ေျမေအာက္ရထားႏွင့္ စတင္ ထြက္ခြာခဲ႔ၾကသည္။ ရထားေပၚတြင္ သူမက “ငါ႔ဖိနပ္ေလးလွလားဟင္” တဲ႔။ စကားမရွိစကားရွာ မိန္းကေလးမ်ား ခက္ပါသည္။ “မေန႔ကမွ ၀ယ္လာတာဟ .. သိလား” ထပ္ေျပာေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ မေနသာေတာ့ေပ။ “အင္း.. ဟုတ္ပါ့။ ငါ အခုမွၾကည့္မိတယ္ ။ နင့္ဖိနပ္ အျဖဴေရာင္ေလးက အရမ္းလွတာပဲ။ ျဖဴေဖြး သန္႔စင္ေနတာပဲေနာ္။ နင္နဲ႔ အရမ္းလုိက္တယ္” ကၽြန္ေတာ့္စကားပင္ မဆံုးေသး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကြားခ်င္ေနသည္မသိ သူမကဆက္၍ ေျပာသည္။ “ဟုတ္တယ္ဟ။ ငါ ဒီဖိနပ္ေလးကုိ ၾကိဳက္လြန္းလုိ႔ မနည္း ရွာ၀ယ္ထားရတာ..ဒါေတာင္ နင္နဲ႔ ေလွ်ာက္လည္မယ္ဆုိျပီး ဒီေန႔မွ စ၀တ္လာတာေနာ္..”။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႔ သူမလမ္းေလွ်ာက္တာ ေျခေထာက္ႏွင့္ ဖိနပ္ သိပ္အသားမက်ေသးသလုိပင္။ လွခ်င္ေတာ့လည္း သည္းခံ၍ စီးလာရသည္ထင္ပါ၏။ တိရစၦာန္ရံု တည္ရွိသည့္ ဘူတာသုိ႔ေရာက္ေသာ္ ေျမေပၚသုိ့ စက္ေလွခါးနွင့္ တက္လာစဥ္ ေလွကားတစ္ေလွ်ာက္ လူအခ်ိဳ႕၏ စပ္စုသည့္ အၾကည့္တုိ႔ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရသည္။ ပန္းတစ္ပြင့္ကုိ ကုိင္ထားသည့္ ေခ်ာေမာလွပသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေဘးမွကၽြန္ေတာ္။ သူတုိ့ မည္သုိ႔မည္ပံု ထင္ၾကေလမည္မသိ။ အထင္ခံရနည္းလား .. ဟု ၾကိတ္ေတြးလုိက္မိေသးသည္။ သူမကေတာ့ ဘာမွမသိရွာပဲ ပန္းပြင္႔ေလးကုိသာ အျမတ္တႏိုး ငံု႔ၾကည့္ေနေလသည္။
ဘူတာအျပင္ဘက္ေရာက္မွ ဇာတာက တက္ေလေတာ့သည္။ မိုး.. ဟုတ္ပါသည္။ အျပင္မွာ မုိးေတြ သည္းေနလုိက္ပံုမ်ား ခုနက ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနခဲ႔တာ သူမဟုတ္သလုိ။ ေျမေအာက္ ရထားထဲမွာတုန္းက အျပင္ကုိ မျမင္ရသျဖင့္ မုိးရြာလိမ့္မည္ မထင္မိခဲ႔။ ယခုမူ ကြက္ၾကားမုိးက ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွ အျငိဳးနဲ႔မ်ား လုိက္ရြာေလသလား မွတ္ရသည္။ ထီးမယူလာမိသည့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႀကိတ္အျပစ္တင္မိသည္။ မုိးတိတ္ေအာင္ ခဏေစာင့္၍ မိုးစဲသည့္အခ်ိန္မွ အျပင္သုိ႕ ထြက္ခဲ႔ၾကရသည္။ မုိးေရတုိ႔ေၾကာင္႔ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေရအုိင္ငယ္ေလးမ်ားကုိ သတိထားကာ ေရွာင္ကြင္း လာႏုိင္ပါေသာ္လည္း တိရစၦာန္ရံုအ၀င္၀ လမ္းျဖတ္ကူးရမည့္ ေနရာတြင္ကား လမ္းျပင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေနသည္႔ ခ်ိဳင္႔ခြက္ ေရအုိင္သည္ကား အေတာ္ၾကီးသည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္တြင္လည္း ေျမၾကီးတခ်ိဳ႔ အရည္ေပ်ာ္ကာ ဗြက္အုိင္ကဲ႔သုိ႔ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း စကားတေျပာေျပာႏွင့္ လမ္းျဖတ္ကူးၾကစဥ္ ရုတ္တရက္ လမ္းတစ္ဖက္မွာ ကားတစ္စီး အရွိန္ျပင္းစြာ ေမာင္းႏွင္လာသည္။ ကားျဖတ္သြားစဥ္ ေရစင္မည္စိုးသျဖင့္ သူမအားရုတ္တရက္ လွမ္းအဆြဲ မထင္မွတ္ေသာ အျဖစ္အပ်က္က ကံဆုိးစြာ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ သူမအျမတ္တႏိုးႏွင့္ မၾကာခင္ကမွ ၾကြား၀ါခဲ႔ေသာ ဖိနပ္ျဖဴျဖဴေလးထက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဖိနပ္ရာ ရႊံ႕ကြက္ၾကီးက hang ten တံဆိပ္အလား ၀ံ႔ၾကြားစြာ ေနရာယူေနေလျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလး ထူပူသြားသည္။ ဘာလုပ္ရမည္မသိ။ ဖိနပ္ကုိ သုတ္ေပးရေအာင္လည္း အနီးအနားတြင္ တစ္ရွဴးက မရွိ။ သူမ မ်က္ႏွာသည္လည္း ေကာင္းကင္မွ ျပိဳေတာ့မည့္ မိုးႏွင့္အျပိဳင္ ။
ဤႏိုင္ငံမွလူမ်ားသည္ ဖိနပ္နင္းမိလွ်င္ စိတ္ဆုိးတတ္ၾကသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္အသိ။ ယခုကား တက္နင္းရံုမက သူမ အျမတ္တႏိုးထားသည့္ ဖိနပ္ေလးကုိပါ အေရာင္ေျပာင္းေအာင္ လုပ္မိေလျခင္း။ ေစတနာမပါေသာ တုိက္ဆုိင္မႈ ဆုိပါေသာ္လည္း သူမဖိနပ္ကား ျပန္မျဖဴ လာႏုိင္ေတာ့ျပီ။ “ဟုိ…ငါေလ နင့္ဖိနပ္ကုိ မေတာ္တဆ နင္းမိတာေနာ္.. ေဆာရီးပါဟာ..ဘာလုပ္ေပးရမလဲဟင္” ဘယ္ေလာက္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္သည့္ စကားလံုးမ်ားနည္း။ သူမကား ျပန္မေျဖ။ ဖိနပ္ေလးကုိ ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း အၾကံခက္ေနပံုရသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထပ္၍ “နင့္ဖိနပ္ကုိေလ.. ဟုိ..” ….။ စကားပင္မဆံုးေသး.. “နင္ ..အဲဒီဖိနပ္အေၾကာင္း ခဏခဏ မေျပာနဲ႔ဟာ.. တင္းေနတယ္” ။ မည္ကဲ႔သုိ႔ လုပ္ရပါမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္၏ ပထမဆံုးအၾကိမ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အျပင္ထြက္၍ လည္ပတ္ျခင္းကား ဤသုိ႔ပင္ ကဗ်ာဆန္လွပါသည္။
သူမကုိ ဒီကေန႔ ေျပာမည္ဟု ၾကံထားသမွ် စကားလံုးမ်ား မိုးေရႏွင့္အၿပိဳင္ ေျမၾကီးထဲသုိ႔ စိမ္႔၀င္ကာ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ႔ ရပါေတာ့သည္။ သူမ စိတ္ေျပေစရန္ တတ္ႏိုင္သမွ်ႀကိဳးစားရင္း ထုိတစ္ေန႔သည္လည္း တိရစၦာန္ရံုမွ အမ်ိဳးမ်ားၾကားတြင္သာ ကုန္လြန္ခဲ႔ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူမကုိ မီထရိုဘူတာသုိ႔ လုိက္ပုိ႕ကာ ဖိနပ္ကိစၥ ထပ္ေတာင္းပန္ရေသးသည္။ သူမကလည္း ရုတ္တရက္ ရွက္စိတ္ျဖင့္ ပူထူသြားေသာေၾကာင့္ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာခဲ႔မိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္လည္ ေတာင္းပန္သည္။ အျပန္အလွန္ ႏွဳတ္ဆက္ျပီးသကာလ ကၽြန္ေတာ္လည္း မိမိအေဆာင္သုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ႔ေလသည္။ ေလးကန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ား၏ သယ္ေဆာင္ရာ အျပန္လမ္း တေလွ်ာက္တြင္ကား ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာကား အလြဲမ်ားကုိ ဖန္တီးေလသည့္ မုိးကုိသာ က်ိန္ဆဲမိ ပါေတာ့သည္။ ခုေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္းၿပီးလုိ့ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ ေရာက္ေလသည္မသိ။ ဘ၀လမ္းတေလွ်ာက္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ႔ရပါေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာလည္း သတိရရံုမွတပါး အဆက္အသြယ္ မရွိၾကျပီ။ ေၾသာ္.. သည္မုိးေတြရြာၿပီ ဆုိလွ်င္ျဖင္႔ ျပန္ေျပာင္းသတိရစရာ အတိတ္မွ အလြဲမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားဘ၀ ပါတကား။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ အမွတ္တရ အလြဲမ်ား (၂)
အေနာက္ေတာင္ တခြင္က ရြာမလုိ သူမာန္ျငိဳးလုိ႔ မုိးရိပ္ေတြဆင္လာျပီ ဆိုလွ်င္မွျဖင့္ သည္ရင္မွာ အလြမ္းတုိ႔ ပို၍ပင္တုိး လာေလေရာ့ထင့္။ ေၾသာ္ … ဘာလုိလုိနဲ႕ ေမာ္စကိုမုိးေတာင္ အျငိဳးနဲ႔ ရြာေနျပီပဲ။ သည္မုိးေတြရြာလွ်င္ျဖင့္ စိမ္းစိမ္းစုိစုိ သစ္ပင္သစ္ခက္တုိ႔ကုိ ယိမ္းခုိကာ ကႏြဲ႔ကလ်ႏွင္႔ မုိးေရစက္ေလးေတြ လွပေနလုိက္ပံုမ်ား သက္ရွိ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ အလားပင္။ ၀သႏၱပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကုိ ခံစားရင္း ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္၀န္းအစံုတြင္ အတိတ္၏ ပံုရိပ္မ်ားက ျပန္လည္အသက္၀င္ လွဳပ္ရွားလာခဲ႔သည္။ လြန္ခဲ႔သည့္ ႏွစ္အနည္းငယ္ ကၽြန္ေတာ္ မာစတာတက္ေနစဥ္ကာလ ယခုလို မိုးဖြဲဖြဲေအာက္တြင္ပင္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း အိပ္မက္အခ်ိဳ႕ မုိးေရႏွင့္အတူ အရည္ေပ်ာ္ ပ်က္စီးခဲ႔ရသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဖိနပ္.. အျဖဴေရာင္သည္ဖိနပ္မ်ားႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မာစတာ ဒုတိယႏွစ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ရုရွားဘာသာစကား သင္တန္ုးအခ်ိန္မ်ား ျပီးဆံုးၿပီျဖစ္သျဖင့္ သက္ဆုိင္ရာ speciality အလုိက္ department မ်ားခြဲ၍ သင္ၾကားၾကရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တု့ိ၏ ဇာတ္လုိကႀ္ကီး ျဖစ္ေသာ အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းက electric traction ဌာနတြင္ တက္ေရာက္ သင္ၾကားရသည္။ စာသင္ခန္းထဲတြင္ ေက်ာင္းသား ၂၅ ေယာက္ရွိရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ့ ျမန္မာ ၂ ေယာက္မွအပ က်န္သူမ်ားမွာ ရုရွားလူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ စာသင္ခ်ိန္တြင္ ဆရာမ်ားက လက္ခ်ာေခၚရာတြင္ အလြန္ျမန္ေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္မွာ လက္ကုိေမာ္တာတပ္၍ ေရးသည့္အလား အသည္းအသန္ လုိက္ေရးေသာ္လည္း မမွီသည္ကမ်ားသျဖင့္ လက္ခ်ာ စနစ္တက်လုိက္ေရးေသာ ရုရွားသူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ စာအုပ္မ်ားကုိ ငွား၍ အားလပ္ခ်ိန္တြင္ ျပန္ကူးရေလသည္။ စာကုိ ေသခ်ာလုိက္ေရးသူမ်ား၊ သပ္ရပ္စြာ ေရးမွတ္သူမ်ားမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ မိန္းကေလးမ်ားသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ သေဘာေကာင္းသည့္ ေက်ာင္းသူေလးမ်ားထံမွ စာအုပ္မ်ားငွားကာ လက္ခ်ာအေပါက္မ်ား ျပန္ျဖည့္ရသည္က မ်ားသည္။ ဤအခ်က္သည္ပင္ ယခုဇာတ္လမ္းျဖစ္ေပၚလာရန္ အဓိကအေၾကာင္းရင္း ျဖစ္ေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတန္းမွာ electrical power ပိုင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသူဦးေရ နည္းလွသည္။ တတန္းလံုးတြင္ စုစုေပါင္း ၂၅ ေယာက္မွာမွ ေက်ာင္းသူအေရအတြက္မွာ ၆ ေယာက္သာရွိသည္။ ပထမဆံုး အတန္းတက္ရသည့္ ေန႔မွာပင္ ေမ႔မရစရာ အေၾကာင္းတစ္ခုက ၾကံဳရျပန္သည္။ အခ်ိန္စာရင္းအရ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္မွာ သတ္မွတ္အခ်ိန္ထက္ အနည္းငယ္ေစာ၍ အတန္းထဲ ၀င္ထုိင္ေနၾကပါသည္။ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕က ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနၾကေသာ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ ႏွစ္ေယာက္သား ခပ္တည္တည္ပင္ ထိုင္ေနၾကသည္။ ဆရာ၀င္လာ၍ အတန္းတက္သူမ်ား အမည္စာရင္းေခၚရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အမည္ မပါေပ။
သူငယ္ခ်င္းက “ငါတုိ႔နာမည္လဲ မပါဘူးကြ။ တခုခုေတာ့ လြဲေနျပီထင္တယ္” ။ “ေအးဟ.. ငါတုိ႔ ဒီအတန္းမွာ တက္ရမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ အခ်ိန္စာရင္းမွာ ေသခ်ာ ၾကည့္လာတာကြာ။ မွားစရာေတာ့ မရွိပါဘူး။” ကၽြန္ေတာ္လည္း အားေပးစကား သာေျပာရသည္ ဒီႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလွ်င္ လြဲတတ္လြန္း၍ စိတ္ထဲကေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔ပင္။ အတန္းေခၚခ်ိန္မ်ား ေရးမွတ္ျပီး၍ ဆရာမွ စာစသင္ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ မၾကာခဏ လွမ္း၍ ၾကည့္သည္ကုိ သတိထားမိသည္။ အတန္ၾကာေသာ္ ဆရာက မေနႏိုင္ေတာ့၍ထင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို လွမ္းေမးေလေတာ့သည္။ “ခင္ဗ်ားတုိ႔က အတန္းမွားလာၾကတာလား မသိဘူး” တဲ႔။ ေနာင္မွသိရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဤဌာနသုိ႔ ေျပာင္းလာျခင္းကုိ ဌာနမွဴးမွ ဆရာမ်ားကုိ အသိေပးမထားမိ၍ အတန္းေခၚခ်ိန္စာရင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အမည္ မပါရျခင္း ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ စာသင္ႏွစ္၏ အစကား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား က်ီစားေလၿပီ။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ရက္အတန္ၾကာေသာ္ ဌာနအသစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနသားက်စျပဳၿပီ ျဖစ္သည္။ အတန္းထဲမွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားႏွင
ကၽြန္ေတာ္၏ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမွာကား သူ႔ မဒီ၏ အထင္လြဲမွား မုန္းမာန္ပြားမည္ကုိ အေတာ္ပင္ စိုးရိမ္ဟန္တူသည္။ မိန္းကေလးမ်ားထံမွ စာအုပ္ငွားျခင္းအမႈမွာ သူႏွင့္မဆုိင္သည့္အလား ေအးေဆးလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္သာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ စာအုပ္ငွားျခင္း ၊ ျပန္ေပးျခင္းအမႈတုိ႔ကုိ ျပဳဖန္မ်ားေသာ္ စာအုပ္ပိုင္ရွင္ ေကာင္မေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း အေတာ္ပင္ရင္းႏွီး ခင္မင္လာၾကသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ျပႆနာတစ္ခုကား ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကုိ ရုရွားသံႏွင္႔ မပီမသေခၚျခင္းပင္။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေအာင္မ်ိဳး ကိုုပီသေအာင္ မေခၚႏိုင္ေသာအခါ အူျမဴး ဟုၾကားရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ “ငါ႔ရုပ္က အေတာ္ေလးကုိ စပ္ၿဖီးၿဖီး ေပ်ာ္ျမဴးသည့္ပံု ျဖစ္ေနေရာ႔သလား” ဟုပင္ ေတြးမိေလသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ နာမည္ကုိ ပီသေအာင္ အေတာ္ သင္ေပးရသည္။
စာသင္ႏွစ္ကုန္ကာနီး စာေမးပြဲမ်ားေျဖဆုိေနစဥ္ ထုိ သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားသည့္တစ္ရက္ ေမာ္စကုိတပတ္ ေလွ်ာက္လည္ၾကရေအာင္ဟု ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း နကုိကမွ အားနာတတ္သူ ျဖစ္၇ာ “အင္း.. ဒါဆုိ ငါတုိ႔ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးဘာသာ ေျဖၿပီးရင္ သြားၾကတာေပါ႔” ဟု ျပန္ေျပာလုိက္သည္။ စာေမးပြဲၿပီးသည့္ေန႔တြင္ သူမက “ငါတုိ႔ မနက္ျဖန္ သြားၾကမလား” ဟုေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း “အင္း..ေကာင္းသားပဲ.. မနက္ျဖန္ မနက္ပိုင္းသြားၾကတာေပါ့ ။ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္မွာဆုံၾကမလဲ” ။ “နင္တုိ႔ အေဆာင္နားက မီထရုိ အ၀င္ေပါက္မွာ ၁၀နာရီေစာင့္ေန။ ငါလာခဲ႔မယ္” သူမက ျပန္ေျဖသည္။ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ မနက္ျဖန္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးက အျပင္သြားဖုိ့ေခၚသျဖင့္ သြားရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပရာ ေက်းဇူးရွင္မ်ားက အခၽြန္ႏွင့္မ ေလေတာ့သည္။ “မင္းကုိ ေကာင္မေလးက သံေယာဇဥ္ ေတာ္ေတာ္ ရွိတယ္ထင္တယ္။ တျခားလူေတြကုိမေခၚဘဲ မင္းကုိပဲ ေခၚတာဆုိေတာ့ တခုခုပဲ” စသျဖင့္ အဆင္းဘီးတပ္ေပး ၾကေလသည္။
ေနာက္ေန႔မနက္ ၉ နာရီခန္႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႀကီးစြာေသာ၀ီရိယျဖင့္ မီထရိုအေဆာက္အဦး အ၀င္ေပါက္အနီးရွိ ပန္းဆုိင္တြင္ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္၀ယ္ကာ ပန္းစည္းေလးႏွင့္ ေစာင့္ေနမိသည္။ ရုရွားႏုိင္ငံတြင္ မိန္းကေလးမ်ားကုိ ပန္းလက္ေဆာင္ေပးရာတြင္ အေရအတြက္အလုိက္ အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္သည့္ အေလ႔အထ တစ္ခုရွိသည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ကုိယ့္ခ်စ္သူမိန္းကေလးကုိ ပန္းလက္ေဆာင္ေပးရာတြင္ တစ္ပြင့္တည္းေသာ ပန္းကိုေပးေလ႔ရွိျပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၊ ဆရာမမ်ားကိုေတာ့ ၃ ပြင့္ ၊ ၅ ပြင့္ စသည္ျဖင့္ မ ဂဏန္း အစဥ္လုိက္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေရအတြက္မ်ားမ်ားတုိးကာ ပန္းစည္းလက္ေဆာင္ ေပးေလ႔ရွိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တည္းဟူေသာ အူေၾကာင္ၾကား ငနဲမွာကား ၎အေရအတြက္ အဓိပၸါယ္မ်ားကုိ မသိပါ။ ႏွင္းဆီပန္းမွာ ေစ်းႀကီးလြန္းလွသျဖင့္ အေရအတြက္နည္းေအာင္ စဥ္းစားကာ တစ္ပြင့္ထဲ ေပးျခင္းပင္တည္း။ သူမကေတာ့ မည္သုိ႔မည္ပံု ထင္မွတ္ေလမည္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထုိႏွင္းဆီပန္းေလးကုိင္ကာ မီထရုိအေပါက္၀၌ ကုိရီးယားဇာတ္ကားမ်ားမွ မင္းသားအလား ဂုိက္ေပးၾကမ္းကာ သူမအလာကုိ ရပ္ေစာင့္ေနခဲ႔သည္။
၁၀နာရီထုိးကာနီးတြင္ သူမ ေရာက္လာပါသည္။ “ေစာင့္ေနရတာ ၾကာျပီလား။” … ကၽြန္ေတာ္လည္း “မၾကာေသးပါဘူး.. ေရာ႔.. ဒါ နင့္အတြက္လက္ေဆာင္” ဟုဆုိကာ ပန္းစည္းေလးကုိ ေပးလုိက္ပါသည္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာတြင္ အ႕ံၾသ၀မ္းသာမႈအျပင္ အျခား အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ခံစားမႈ အရိပ္အေယာင္မ်ား ျဖတ္ေျပးသြားသည္။ “ေက်းဇူးပဲေနာ္”… တုိးညင္းစြာ လြင့္ပ်ံ႕လာေသာ အသံကား ခ်ိဳသာလွသည္။ သူမ ပန္းစည္းေလးကုိ ျမတ္ႏိုးစြာ နမ္းရွိဳက္သည့္အခုိက္ ရင္၀ယ္လွိဳက္ေမာ ပီတိေဇာအဟုန္တုိ႔ လႊမ္းျခံဳေလေတာ့သည္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အား ပန္းလက္ေဆာင္ ေပးဖူးျခင္းပင္။
“ငါတုိ႔ ဘယ္ကုိစသြားၾကမလဲ” …ကၽြန္ေတာ္ကပင္ တိတ္ဆိတ္မႈကုိ ျဖိဳခြင္းကာ စတင္ေမးလုိက္သည္။ သူမက “တိရစၦာန္ရံုကုိ အရင္သြားတာေပါ့” တဲ႔။ ေအာ္.. ကဗ်ာမဆန္လုိက္ေလျခင္း။ အမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ မေတြ႔တာ ၾကာျပီထင္ပါရဲ႔.. စိတ္ထဲက ႀကိတ္ေတြးမိရင္း.. “အင္း.. သြားၾကတာေပါ႔ဟာ..” ဟု ဆုိကာ ေျမေအာက္ရထားႏွင့္ စတင္ ထြက္ခြာခဲ႔ၾကသည္။ ရထားေပၚတြင္ သူမက “ငါ႔ဖိနပ္ေလးလွလားဟင္” တဲ႔။ စကားမရွိစကားရွာ မိန္းကေလးမ်ား ခက္ပါသည္။ “မေန႔ကမွ ၀ယ္လာတာဟ .. သိလား” ထပ္ေျပာေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ မေနသာေတာ့ေပ။ “အင္း.. ဟုတ္ပါ့။ ငါ အခုမွၾကည့္မိတယ္ ။ နင့္ဖိနပ္ အျဖဴေရာင္ေလးက အရမ္းလွတာပဲ။ ျဖဴေဖြး သန္႔စင္ေနတာပဲေနာ္။ နင္နဲ႔ အရမ္းလုိက္တယ္” ကၽြန္ေတာ့္စကားပင္ မဆံုးေသး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကြားခ်င္ေနသည္မသိ သူမကဆက္၍ ေျပာသည္။ “ဟုတ္တယ္ဟ။ ငါ ဒီဖိနပ္ေလးကုိ ၾကိဳက္လြန္းလုိ႔ မနည္း ရွာ၀ယ္ထားရတာ..ဒါေတာင္ နင္နဲ႔ ေလွ်ာက္လည္မယ္ဆုိျပီး ဒီေန႔မွ စ၀တ္လာတာေနာ္..”။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႔ သူမလမ္းေလွ်ာက္တာ ေျခေထာက္ႏွင့္ ဖိနပ္ သိပ္အသားမက်ေသးသလုိပင္။ လွခ်င္ေတာ့လည္း သည္းခံ၍ စီးလာရသည္ထင္ပါ၏။ တိရစၦာန္ရံု တည္ရွိသည့္ ဘူတာသုိ႔ေရာက္ေသာ္ ေျမေပၚသုိ့ စက္ေလွခါးနွင့္ တက္လာစဥ္ ေလွကားတစ္ေလွ်ာက္ လူအခ်ိဳ႕၏ စပ္စုသည့္ အၾကည့္တုိ႔ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရသည္။ ပန္းတစ္ပြင့္ကုိ ကုိင္ထားသည့္ ေခ်ာေမာလွပသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေဘးမွကၽြန္ေတာ္။ သူတုိ့ မည္သုိ႔မည္ပံု ထင္ၾကေလမည္မသိ။ အထင္ခံရနည္းလား .. ဟု ၾကိတ္ေတြးလုိက္မိေသးသည္။ သူမကေတာ့ ဘာမွမသိရွာပဲ ပန္းပြင္႔ေလးကုိသာ အျမတ္တႏိုး ငံု႔ၾကည့္ေနေလသည္။
ဘူတာအျပင္ဘက္ေရာက္မွ ဇာတာက တက္ေလေတာ့သည္။ မိုး.. ဟုတ္ပါသည္။ အျပင္မွာ မုိးေတြ သည္းေနလုိက္ပံုမ်ား ခုနက ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနခဲ႔တာ သူမဟုတ္သလုိ။ ေျမေအာက္ ရထားထဲမွာတုန္းက အျပင္ကုိ မျမင္ရသျဖင့္ မုိးရြာလိမ့္မည္ မထင္မိခဲ႔။ ယခုမူ ကြက္ၾကားမုိးက ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွ အျငိဳးနဲ႔မ်ား လုိက္ရြာေလသလား မွတ္ရသည္။ ထီးမယူလာမိသည့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႀကိတ္အျပစ္တင္မိသည္။ မုိးတိတ္ေအာင္ ခဏေစာင့္၍ မိုးစဲသည့္အခ်ိန္မွ အျပင္သုိ႕ ထြက္ခဲ႔ၾကရသည္။ မုိးေရတုိ႔ေၾကာင္႔ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေရအုိင္ငယ္ေလးမ်ားကုိ သတိထားကာ ေရွာင္ကြင္း လာႏုိင္ပါေသာ္လည္း တိရစၦာန္ရံုအ၀င္၀ လမ္းျဖတ္ကူးရမည့္ ေနရာတြင္ကား လမ္းျပင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေနသည္႔ ခ်ိဳင္႔ခြက္ ေရအုိင္သည္ကား အေတာ္ၾကီးသည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္တြင္လည္း ေျမၾကီးတခ်ိဳ႔ အရည္ေပ်ာ္ကာ ဗြက္အုိင္ကဲ႔သုိ႔ျဖစ္ေနသည္။
ဤႏိုင္ငံမွလူမ်ားသည္ ဖိနပ္နင္းမိလွ်င္ စိတ္ဆုိးတတ္ၾကသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္အသိ။ ယခုကား တက္နင္းရံုမက သူမ အျမတ္တႏိုးထားသည့္ ဖိနပ္ေလးကုိပါ အေရာင္ေျပာင္းေအာင္ လုပ္မိေလျခင္း။ ေစတနာမပါေသာ တုိက္ဆုိင္မႈ ဆုိပါေသာ္လည္း သူမဖိနပ္ကား ျပန္မျဖဴ လာႏုိင္ေတာ့ျပီ။ “ဟုိ…ငါေလ နင့္ဖိနပ္ကုိ မေတာ္တဆ နင္းမိတာေနာ္.. ေဆာရီးပါဟာ..ဘာလုပ္ေပးရမလဲဟ
သူမကုိ ဒီကေန႔ ေျပာမည္ဟု ၾကံထားသမွ် စကားလံုးမ်ား မိုးေရႏွင့္အၿပိဳင္ ေျမၾကီးထဲသုိ႔ စိမ္႔၀င္ကာ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ႔ ရပါေတာ့သည္။ သူမ စိတ္ေျပေစရန္ တတ္ႏိုင္သမွ်ႀကိဳးစားရင္း ထုိတစ္ေန႔သည္လည္း တိရစၦာန္ရံုမွ အမ်ိဳးမ်ားၾကားတြင္သာ ကုန္လြန္ခဲ႔ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူမကုိ မီထရိုဘူတာသုိ႔ လုိက္ပုိ႕ကာ ဖိနပ္ကိစၥ ထပ္ေတာင္းပန္ရေသးသည္။ သူမကလည္း ရုတ္တရက္ ရွက္စိတ္ျဖင့္ ပူထူသြားေသာေၾကာင့္ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာခဲ႔မိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္လည္ ေတာင္းပန္သည္။ အျပန္အလွန္ ႏွဳတ္ဆက္ျပီးသကာလ ကၽြန္ေတာ္လည္း မိမိအေဆာင္သုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ႔ေလသည္။ ေလးကန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ား၏ သယ္ေဆာင္ရာ အျပန္လမ္း တေလွ်ာက္တြင္ကား ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာကား အလြဲမ်ားကုိ ဖန္တီးေလသည့္ မုိးကုိသာ က်ိန္ဆဲမိ ပါေတာ့သည္။ ခုေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္းၿပီးလုိ့ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ ေရာက္ေလသည္မသိ။ ဘ၀လမ္းတေလွ်ာက္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ႔ရပါေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာလည္း သတိရရံုမွတပါး အဆက္အသြယ္ မရွိၾကျပီ။ ေၾသာ္.. သည္မုိးေတြရြာၿပီ ဆုိလွ်င္ျဖင္႔ ျပန္ေျပာင္းသတိရစရာ အတိတ္မွ အလြဲမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားဘ၀ ပါတကား။
